Bakıyorum da şu 4 ayaklı tüylü varlığa, uyuyor şu anda karşımda. İzliyorum onu.
Olamadık sinirlenince zikrettiğimiz şu familyanın adı kadar insan! Yapamadık.
Egolarımızdan arınmamız o kadar güç, o kadar imkansız, o kadar zor ki! O egoyu eken sen, biçen sen ey sersem insan!
Kendi kurduğu tuzağa düşüp yenilen ve bunu tekrarlayacak kadar hayattan bir ders alamayan o üstün varlık.
Tanrı'nın bahşettiği en büyük gücü kullanabilme yetisi olup da bunu tersine çevirecek kadar boş yaşamaya direten!
Bana hayatı öğretiyor bu güzellik, yıllardır. Benim ona hatasını gösterip doğruyu öğretiğim anlar sayılı ise onunki sayısız! Yeri gelince bir bakıyor yüzüme "Ah diyor, ne gerek var bu üzülmelere bu isyanlara, gel biraz dolaşalım, açılırsın.."
Kimsenin yapamadığı, dokunamadıklarına büyük ustalık ve artık hayatın görmüş geçirmişliği ile daha yumuşak ancak daha bilge dokunuyor. Bunu yaparken yediği azara rağmen sahip olduğu o büyük özelliği ile geliyor yanıma. "Evet tartıştık, ama ben hep yanındayım.."
Evet hala uyuyor karşımda, yaş aldığından mütevellit çoğu zamanını uyuyarak geçiriyor.
Ama arada gören tek gözünü aralayıp bakıyor bana, orda mıyım hala diye.
O bu hayattan göçüp gitmeden ondan öğreneceğim çok şeyim var. Sormayı beklediğim sorular ve dinlemeye can attığım cevapları ile birlikte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder