Ah! Deniz olayım!

Üzülerek yineliyorum tüm gün içimden geçirdiklerimi.
Zaman tam bir hıyar. Gitmek çok zor, özlemek artık kifayetsiz kalıyor her defasında.
Birinin sana yakın olmasını bilirsin, hani dosttur veyahut sadece "biri"dir sıfatı yoktur, önemli değil.
Onsuz geçirdiğin zamanlarda enerji kaybı yaşanıyorsa, eksilmek denmez ama tamamlanmadığını düşünüyorsan, bunu hem gönül hem mantık süzüyor ve tek bir noktada buluşuluyorsa, o gitmemeli.
Tüm denklemler kadar realist bir durum bu.
Dünyanın bir ucu orada kalsın, burası da oraya göre bir uç nasıl olsa.
Bu sefer artık kavradım diyorum, her defasında daha çok yükleniyormuş insana.
Şimdi onu farkettim. Az önce.
Galiba yaşam aktıkça, bir yerlerden vazgeçip odaklar şaştıkça insan değeri daha çok bilinir oluyor.
Çıkardığım günahlarım çok, lakin geç de olsa anladım. Üstelik daha fazla vakit kaybetmeden, kısa yoldan.

Herşeyin bir nedeni oluyor elbet. Ama çok özleniyorsun be arkadaşım sende!