Elimde kalanların hepsini birleştiriyorum. Kırmızıları siyahlara denk gelecek şekilde. Öylece durup bana bakmalarına izin veriyorum. Neler düşündükleri, düşünecekleri veyahut düşünmeyi istediklerini hesaba katmadan. Katılacak bir-iki madde var ki onlar da mevzunun tam da göbeğinde.
Ben hepsini saklıyorum.
Öyle sağlam öyle özenli. Kaybedince bulamayacak kadar sımsıkı bağlıyorum ağzını yüzünü.
Başka çare bırakmadın bende.
İkincil bir çıkış, bir muadil, bir ip bile olamadın. Ben yine sadece kendi saçlarıma tutundum, hep yaptığım gibi. En iyi yaptığım gibi.
"Rüzgarın estiği yöne bakmanın, inadına titreyerek yürümenin, yolda duraksayıp devam etmeye güç toplamanın ne olduğunu bilirim ben. Parmaklar beni gösterir, yollar bana daralır hatta bazen kapanır. Kahkahaları duymazdan gelmenin o iğrenç zulmünü de bilirim. Gözünün içine baka baka... üstelik.
Yeni yetme hazların içine edilen o gereksiz o saçma o fazlalık akşamların içinde kaymadan durabilmeyi de, bilirim. Hükmen mağlupsun işte, çık sahadan."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder