Bazı geceler sabahlara kadar şiir okumak istiyorum.

"Herkese verilecek bir cevabım var. Yaptığım ve yapmayı düşündüğüm her ne ise arkasında duruyorum. Belki insanlık için oldukça küçük hatta kapsam dışı ancak benim için gayet önemli."

"Ne olurdu, biraz kendimizi önemseyebilseydik?", bunu derken bile içinden geçen ve savunduğun tam aksi aslında. Ben biliyorum. Üstelik verdiğin cevap karşısında bakışlarından bunu düşündüğünü anlamam o kadar kolay ki.
İşte bu sebepten olamıyoruz. Back-vocal'ler sandığından daha kuvvetli. Kimi zaman şarkıya sen eşlik ediyorsun, onlar ise söz sahibi. İlk başta hoş gelse de sonradan hakimiyete dönüşen gereksiz bir psikozda kendimizi en gereksiz en kıymetsiz buluyoruz, her zamanki köşe başında. Ne duygularının bir önemi var ne de aslında ne ve kim olduğunun.
Dümen kimin elindeyse kaptan o. Altı çizili ama boyutu küçük yazılmış en küçük detaylarda bile bu yazar. Senin ne kadar "ne" olduğunun önemi zerre kadar yok. Bana itiraf et, ben sana edeyim, ikimiz bilip sadece ikimiz inanalım. Farkındaysan zaten sadece ikimiz kol kanat geriyoruz. Bu haktan reva mıdır?

Nihayet anladıklarımızdan bir radyo programı yapsak? Çok satar mı dersin?
Bizim de yeni anladıklarımızı henüz kavramamış insanlara yol mu açar, sıhhat mi verir?

b'0210